Dyminy to dzielnica Kielc, która znajduje się na południowych stokach Pasma Dymińskiego Gór Świętokrzyskich. Leży na wysokości około 275 m n.p.m.
Historia naszej szkoły sięga roku 1819. W dniu 16 maja 1819 roku zwołano przedstawicieli wsi Dyminy w celu zawiązania Towarzystwa Szkoły Elementarnej we wsi Dyminach w Gminie Kieleckiej w Obwodzie i Okręgu Kieleckim w województwie krakowskim.
W Archiwum Państwowym w Kielcach znajduje się protokół zawiązania Towarzystwa Szkoły Elementarnej w województwie krakowskim. Dowiadujemy się z niego, że wieś Dyminy, składająca się z 80 rodzin, będzie posiadała szkołę elementarną, ponieważ w pobliżu nie było innej szkoły. Uczniów wówczas było 28, 16 chłopców i 12 dziewcząt. Protokół podpisali: wójt gminy kieleckiej – Antoni Niewiarowski, przedstawiciele wsi Dyminy: Jakub Karyś – sołtys, Szczepan Jarosz – przysiężny, Franciszek Kubicki, organizator – Bernard Bzinkowski.
Z tego protokołu możemy się również dowiedzieć, że mieszkańcy wsi zobowiązali się rocznie opłacać utrzymanie nauczyciela w kwocie 440 złotych polskich, a także płacić na potrzeby szkoły, tj. tablice, gąbki, kredy i inne konieczne rzeczy, również 440 złotych polskich. Jednym z pierwszych nauczycieli szkoły był W. Kępski, który pełnił obowiązki nauczyciela nominowanego. Z przygotowanego przez niego dokumentu likwidacji wydatków od roku 1819 do 1825 wynika, że uczniowie posiadali elementarze podstawowe, książki historyczne, katechizmy, papier, kałamarze, scyzoryki. Widnieją wydatki związane z najmem, paleniem w piecu, rąbaniem drzewa, bieleniem szkoły.
Początkowo szkoła mieściła się w budynku, który podczas potopu szwedzkiego zbudowali Szwedzi dla swoich żołnierzy. Po ich odejściu mieściła się w nim karczma, a następnie Urząd Gminy i szkoła.
Od 1867 roku do szkoły początkowej zaczęto wprowadzać podręczniki rosyjskie i nauczanie na ich podstawie w języku rosyjskim. W 1869 roku Dyrekcja Naukowa Kielecka (organ nadrzędny szkół) przesłała do szkoły elementarnej zalecany przez nią tygodniowy przydział przedmiotów. Od tej chwili obowiązywały następujące przedmioty: religia, alfabet i czytanie rosyjskie, alfabet i czytanie polskie, pisanie cyfr i liczb, arytmetyka, liczenie pamięciowe, geografia, nauka gospodarstwa wiejskiego, kaligrafia, śpiew kościelny, czytanie powiastek i opowiadań.
W okresie od 1870 do 1906 roku liczba zapisanych dzieci nie przekraczała 50 osób. Do szkoły uczęszczały więc nie wszystkie dzieci ze wsi Dyminy, a tylko niektóre z nich. Ich rodzice płacili nauczycielowi za naukę. Odbywała się ona pięć do sześciu miesięcy w roku, w okresie wolnym od prac polowych, po 7-8 godzin dziennie. Dzieci uczęszczały więc na lekcje nieregularnie. Stan nauczania poprawił się po I wojnie światowej, kiedy Polska wyzwoliła się spod władzy zaborców.
Z datą 14 lipca 1937 roku do kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego w Krakowie zostało skierowane pismo dotyczące rozbudowy szkoły w Dyminach, zawierające informację o funkcjonowaniu 3-klasowej szkoły powszechnej. Posiadała ona budynek składający się z dwu sal i mieszkania kierownika. Na podstawie uchwały Rady Gminnej w przedmiocie rozbudowy należało ją powiększyć, gdyż miały do niej uczęszczać dzieci z trzech miejscowości.
19 sierpnia 1937 roku wydano stosowne orzeczenie w sprawie organizacji 4-klasowej publicznej szkoły powszechnej w Dyminach, do której obwodu włączone zostały wsie Dyminy, Leśniówka oraz kolonia Koszary. Gmina Dyminy zobowiązana była zapewnić odpowiednie pomieszczenie, zaopatrzyć szkołę w niezbędne urządzenia oraz pokrywać koszty związane z jej utrzymaniem.
W 1938 roku budynek szkolny został rozbudowany. Wtedy mieścił cztery izby lekcyjne o łącznej powierzchni 198 m kw., korytarz, kancelarię i mieszkanie kierownika szkoły.
W okresie II wojny światowej i okupacji odbywały się z przerwami tajne zajęcia szkolne. Nauczania zaprzestano dopiero wówczas, gdy Niemcy zajęli cały budynek. Po wojnie, gdy wrócono na tereny wsi, okazało się, że gmach szkolny uległ całkowitemu zniszczeniu – stało się to podczas ataku partyzantów na żołnierzy niemieckich oraz podczas działań wojennych. Ponadto brakowało nauczycieli. Ci, którzy wcześniej kształcili w tej szkole, albo zginęli w obozach koncentracyjnych, albo na polu walki.
Do roku 1950 dzieci uczyły się w sześcioklasowej szkole, następnie utworzono klasę siódmą. W ten sposób powstała pełna szkoła podstawowa. Składała się z czterech izb lekcyjnych, korytarza, kancelarii i mieszkania kierownika. Wyposażona była w 13 ławek wieloosobowych, 34 ławki dwuosobowe, trzy krzesła i trzy szafy. Biblioteka szkolna liczyła 600 pozycji. Szkoła posiadała 2,25 ha ziemi ( w tym użytki orne i łąkę) i obejmowała swoim rejonem wsie Dyminy i Leśniówka. Uczyło się w niej 142 dzieci i pracowało 5 nauczycieli. Każdy z nich uczył kilku przedmiotów, a mimo to były dość duże braki kadrowe.
W latach 1950-66 funkcję kierownika szkoły pełnił Aleksander Golka. W tym czasie działały w szkole: Organizacja Harcerska, Szkolne Koło Polskiego Czerwonego Krzyża, Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, a od roku 1951 Szkolne Koło Odbudowy Warszawy. Dzieci prenumerowały następujące czasopisma: „Sztandar Młodych”, „Świat Młodych”, „Iskierki”, „Płomyk”, „Płomyczek”.
W 1956 roku z inicjatywy mieszkańców Dymin, którzy sami zebrali na ten cel pieniądze, przeprowadzono elektryfikację wsi, o czym napisało „Słowo Ludu”. Wieś miała również swoje cenne odkrycie. W 1962 roku archeologowie z Muzeum Świętokrzyskiego w Kielcach, zawiadomieni przez ówczesnego kierownika szkoły Aleksandra Golkę, znaleźli skorupy naczyń glinianych, które były pozostałością po prasłowiańskim cmentarzu z okresu IV wieku p.n.e. Na tej samej wydmie znaleziono także wyroby krzemienne świadczące, że miejsce to było już zamieszkałe parę tysięcy lat wcześniej.
10 czerwca 1962 roku szkoła w Dyminach gościła charge d’affaires Demokratycznej Republiki Wietnamu w Polsce pana Nguen Dana Xhoa z żoną, radcę ambasady oraz studenta Uniwersytetu Warszawskiego geologa pana Nguyen Hai Mac. Wizyta wiązała się z przyjaznymi kontaktami ze szkołą w Wietnamie. To właśnie on rok wcześniej, zbierając w okolicy Dymin materiały do pracy magisterskiej, nawiązał znajomość z kierownikiem szkoły, a następnie zaprzyjaźnił się z jego wychowankami. Za sprawą studenta uczniowie dymińskiej szkoły nawiązali przyjazne kontakty ze swymi kolegami szkolnymi z Loc Binh w Wietnamie, skąd Mac pochodził. Dzieci wymieniały listy, albumy, drobne upominki, oglądały filmy i czytały literaturę o swoich krajach.
Istotnym wydarzeniem w życiu mieszkańców Dymin i szkoły podstawowej było odsłonięcie w czerwcu 1965 roku pomnika ku czci ofiar II wojny światowej. Na uroczystości oprócz władz i zaproszonych gości obecni byli także nauczyciele i uczniowie szkoły. Młodzież przyjęła akt patronatu nad pomnikiem i złożyła ślubowanie godnego i przykładnego opiekowania się tym historycznym miejscem.
W 1966 roku funkcję kierownika szkoły objęła Zofia Golka. Dwa lata później 24 września 1968 roku zostały przekazane szkole dwie dodatkowe izby lekcyjne. Wybudowali je mieszkańcy wsi w czynie społecznym. Pod koniec lat 60. XX w. szkoła została zamieniona na ośmioklasową. Funkcjonowały w niej biblioteka szkolna, a także działały organizacje uczniowskie: PCK, ZHP, LOP.
W roku szkolnym 1969/70 po raz pierwszy uczniowie szkoły zostali przeszkoleni z zakresu ruchu drogowego i mieli możliwość zdać egzamin na kartę rowerową.
W roku szkolnym 1970/71 zmienił się kierownik szkoły. Etat ten objęła Helena Tomasik, a od 1975 roku dyrektorem szkoły podstawowej w Dyminach został Czesław Jamrożek, wcześniej pracownik Urzędu Wojewódzkiego w Kielcach, historyk z wykształcenia. W tym samym czasie rozwiązano Zbiorczą Szkołę Gminną w Sukowie, a szkoła w Dyminach, podobnie jak cała administracja wsi, podlegała Zbiorczej Szkole Gminnej w Morawicy. Od stycznia 1979 roku gminny dyrektor szkół w Morawicy powierzył funkcję dyrektora szkoły w Dyminach Barbarze Tetelewskiej, która kierowała szkołą do sierpnia 1992 roku.
W roku 1979, ze względu na braki kadrowe, decyzją dyrektora gminnego w szkole podstawowej w Dyminach, pozostały jedynie klasy I-VI i oddział przedszkolny. Klasy VII i VIII do końca roku szkolnego mieściły się w szkole w Bilczy. Od nowego roku szkolnego 1979/80 w szkole uczyło się 197 uczniów w klasach I-VIII i 30 uczniów w oddziale zerowym.
Od 1 stycznia 1980 roku zmieniły się granice administracyjne miasta. Wieś Dyminy została włączona do Kielc, a szkoła podstawowa otrzymała numer 23. W roku 1986 przeprowadzono remont pomieszczeń zajmowanych wcześniej przez kierownika szkoły. Zorganizowano bibliotekę szkolną w nowym pomieszczeniu i przeniesiono tam księgozbiór. Pomieszczenie administracyjne – kancelarię szkoły – zamieniono na salę lekcyjną, poprawiając w ten sposób warunki pracy szkoły. Urządzono w nowym pomieszczeniu sekretariat i pokój dla dyrektora szkoły. W szkole działały wtedy organizacje: TPPR, ZHP, LOP, chór, koła przedmiotowe, Zuch, Samorząd Uczniowski, SKO, SKS, Koło Turystyczno- Krajoznawcze „Tramp”. Bujnie kwitło życie uczniowskie. Bardzo dobrze pracowała drużyna harcerska.
Od września 1992 roku funkcję dyrektora szkoły powierzono Alicji Kucharskiej. Od początku swojej pracy podjęła ona wspólnie z mieszkańcami Dymin starania o rozpoczęcie budowy nowej szkoły ze względu na bardzo złe warunki pracy i nauki w starej placówce.
Modernizacja i remont kapitalny budynku starej szkoły okazał się niemożliwy ze względu na jego wiek i stopień zniszczenia, dlatego wspólnie z mieszkańcami Dymin podjęto decyzję o konieczności budowy nowej szkoły. Powołano Społeczny Komitet Budowy Szkoły, którego przewodniczącym został pan Stanisław Wójcik, jego zastępcą pan Zdzisław Zych, a skarbnikiem pani Teresa Ramiączek. Zadaniem komitetu było dbanie o interesy związane z dokumentacją techniczną oraz starania o dofinansowanie ze strony władz kompetentnych w tej dziedzinie. Mieszkańcy osiedla opodatkowali się, aby zebrać odpowiednie fundusze. 18 sierpnia 1993 roku projekt budowy szkoły został przekazany wykonawcy, a 15 października 1993 roku odbyło się uroczyste poświęcenie placu budowy. Skierowano również apel o dofinansowanie całego przedsięwzięcia, na które odpowiedział Bank Śląski, Spółdzielnia Mleczarska, ks. Tadeusz Szeląg, proboszcz tutejszej parafii, oraz Społeczny Komitet Linii Telefonicznej z osiedla Dyminy. Budowę nowego obiektu rozpoczęto w 1993 roku, a zakończono w roku 1997. Trwała ona tylko pięć lat dzięki dużemu zaangażowaniu mieszkańców.
10 stycznia 1998 roku miało miejsce uroczyste otwarcie i poświęcenie nowego budynku szkoły. Uroczystość poświęcenia nowej placówki rozpoczęła się mszą świętą, w której uczestniczyło całe grono pedagogiczne wraz z dyrektor Alicją Kucharską, Komitetem Założycielskim, rodzicami i dziećmi. Po mszy św. dzieci z wychowawcami przeniosły w uroczystej procesji krzyże, uprzednio poświęcone, przed budynek szkoły. Zebrali się tam przedstawiciele władz miasta wraz z prezydentem Bogdanem Borkowskim, przewodniczącym Rady Miasta Czesławem Dawidem oraz kuratorem Andrzejem Sygutem. Po przecięciu wstęgi wszyscy obecni weszli do gmachu, aby dopełnić aktu poświęcenia. Wszyscy zebrani udali się do sali gimnastycznej, by uczestniczyć w okolicznościowej akademii.
Zabudowania starej szkoły zostały rozebrane przy pomocy mieszkańców. Teren wokół odpowiednio zagospodarowano.
Od 1 września 1999 roku w związku z reformą oświaty zmieniono szkołę podstawową na sześcioklasową oraz powołano trzyletnie gimnazjum. Zaczęło funkcjonować Gimnazjum nr 11, które ze Szkołą Podstawową nr 23 utworzyły Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 11 w Kielcach.
Ważnym wydarzeniem w historii szkoły było nadanie imienia naszej placówce. 18 maja 2006 roku kieleccy radni nadali Zespołowi szkół Ogólnokształcących nr 11 imię Jana Pawła II. Uczniowie przyszli na sesję Rady Miasta, podczas której podjęto uchwałę. Przedstawiciel młodzieży wypowiedział się: „Cieszymy się bardzo, że mamy takiego właśnie patrona, bo Ojciec Święty był wielkim człowiekiem, jest autorytetem; Jan Paweł II kochał młodzież i dlatego wszyscy go kochali i dlatego jednogłośnie wybraliśmy go na naszego patrona”.
Przed szkołą został postawiony pomnik (popiersie) Jana Pawła II. Na cokole znajduje się herb papieski oraz napis „Jan Paweł II”. Jego autorem jest znany kielecki rzeźbiarz Sławomir Micek.
7 czerwca 2006 roku odbyła się oficjalna uroczystość nadania imienia z udziałem księdza biskupa Kazimierza Ryczana, który dokonał poświęcenia popiersia patrona. Wstęgę na popiersiu przecięli Tomasz Bogucki- przewodniczący Rady Miasta, wicewojewoda- Janiszewski Lech oraz kurator Janusz Skibiński.
W 2011 roku szkoła włączyła się do projektu „Jodła Papieska” – żywy pomnik beatyfikacji Jana Pawła II. Z tej okazji 4 maja odbył się uroczysty apel pod pomnikiem patrona. Uczniowie gimnazjum przygotowali krótki montaż słowno-muzyczny związany z osobą patrona, natomiast uczniowie szkoły podstawowej przedstawili symbolikę jodły. Najmłodsi uczniowie naszej szkoły zasadzili „Jodłę Papieską”.
W 2012 roku panią Alicję Kucharską na stanowisku dyrektora szkoły zastąpił pan Paweł Szymoniak. Od 1 września 2015 r. funkcję wicedyrektora pełni pani Ewa Rogóyska.
W 2013 roku po likwidacji Szkoły Podstawowej nr 29 w Kielcach rejon szkoły znacznie się powiększył. Dla dzieci został zorganizowany dowóz, a świetlica pracująca w szkole dostosowała godziny pracy do potrzeb dojeżdżających dzieci.
1 września 2016 roku doszło do kolejnej reformy oświaty, która wprowadziła likwidację gimnazjów. Szkoła znowu zaczęła funkcjonować jako Szkoła Podstawowa nr 23 im. Jana Pawła II w Kielcach.
W 2022 roku stanowisko dyrektora szkoły objęła pani Monika Haczkiewicz a wicedyrektorem na rok szkolny 2022/2023 została pani Barbara Kiepas.